Bir gün, Jean Oh’un Pittsburgh’un Squirrel Hill semtindeki laboratuvarındaki bir masada, bir robot kol bir ekranla meşguldü. Yavaşça, sanki hava viskozmuş gibi, bir palet üzerindeki açık gri boya birikintisine bir fırça batırdı, sonra döndü ve diğer fırça darbelerinin arasında bir inç uzunluğunda bir işaret bırakarak tuvali okşadı. Sonra geri çekildi ve işini değerlendiriyormuş gibi duraksadı.
Çoğunlukla grinin farklı tonlarından oluşan vuruşlar, soyut bir şeyi, belki de bir karınca yuvasını akla getiriyordu. doktor Oh, Carnegie Mellon Üniversitesi’ndeki roBot Intelligence Group’un lideri, “Aramızda Sanatçılar Var” yazan bir sweatshirt giydi ve onaylayarak baktı. Yanında doktora öğrencisi Peter Schaldenbrand vardı.
doktor Oh’un robotik vizyon ve otonom havacılık konularını kapsayan çalışması, genellikle sim ile gerçek arasındaki boşluğa değiniyor: simüle edilmiş bir ortamda eğitilen makinelerin gerçek dünyada nasıl çalışabileceği. Son yıllarda, Bay Schaldenbrand, Stable Diffusion gibi gelişmiş görüntü oluşturma programları ile çizimler ve tablolar gibi fiziksel sanat eserleri arasındaki sim ile gerçek arasındaki uçurumu kapatmaya çalıştı. Bu, en son yinelemesi laboratuvarın bir köşesinde ritmik olarak vızıldayan FRIDA adlı projede en belirgin şekilde ortaya çıktı. (FRIDA, Framework and Robotics Initiative for Developing Arts’ın kısaltmasıdır, ancak araştırmacılar ne anlama geldiğine karar vermeden önce Frida Kahlo’dan ilham alan kısaltmayı seçmişlerdir.)
Sözlü talimatlardan pikselli görüntülere ve fırça darbelerine geçmek zor olabilir, çünkü robotun “gerçek dünyadaki gürültüyü hesaba katması” gerekiyor, dedi Dr. Ah. Ancak onlar, Bay Schaldenbrand ve aynı zamanda FRIDA’nın geliştirilmesine yardımcı olan Carnegie Mellon’da bir robot uzmanı olan Jim McCann, araştırmanın iki nedenden dolayı sürdürülmesi gerektiğine inanıyor: insan-makine arayüzünü geliştirebilir ve insanların sanat yoluyla bağlantı kurmasına yardımcı olabilir.
Çoğunlukla grinin farklı tonlarından oluşan vuruşlar, soyut bir şeyi, belki de bir karınca yuvasını akla getiriyordu. doktor Oh, Carnegie Mellon Üniversitesi’ndeki roBot Intelligence Group’un lideri, “Aramızda Sanatçılar Var” yazan bir sweatshirt giydi ve onaylayarak baktı. Yanında doktora öğrencisi Peter Schaldenbrand vardı.
doktor Oh’un robotik vizyon ve otonom havacılık konularını kapsayan çalışması, genellikle sim ile gerçek arasındaki boşluğa değiniyor: simüle edilmiş bir ortamda eğitilen makinelerin gerçek dünyada nasıl çalışabileceği. Son yıllarda, Bay Schaldenbrand, Stable Diffusion gibi gelişmiş görüntü oluşturma programları ile çizimler ve tablolar gibi fiziksel sanat eserleri arasındaki sim ile gerçek arasındaki uçurumu kapatmaya çalıştı. Bu, en son yinelemesi laboratuvarın bir köşesinde ritmik olarak vızıldayan FRIDA adlı projede en belirgin şekilde ortaya çıktı. (FRIDA, Framework and Robotics Initiative for Developing Arts’ın kısaltmasıdır, ancak araştırmacılar ne anlama geldiğine karar vermeden önce Frida Kahlo’dan ilham alan kısaltmayı seçmişlerdir.)
Sözlü talimatlardan pikselli görüntülere ve fırça darbelerine geçmek zor olabilir, çünkü robotun “gerçek dünyadaki gürültüyü hesaba katması” gerekiyor, dedi Dr. Ah. Ancak onlar, Bay Schaldenbrand ve aynı zamanda FRIDA’nın geliştirilmesine yardımcı olan Carnegie Mellon’da bir robot uzmanı olan Jim McCann, araştırmanın iki nedenden dolayı sürdürülmesi gerektiğine inanıyor: insan-makine arayüzünü geliştirebilir ve insanların sanat yoluyla bağlantı kurmasına yardımcı olabilir.