Bir kutu Raid almayı düşündüm ama vicdanım çok büyüktü. Bal arılarının kurtarılması gerektiğine dair belli belirsiz bir his vardı içimde ve bazı komşularımın bu konuya büyük ilgisi vardı. WhatsApp'taki bir komşu, “Ekosistemimiz için çok önemliler” tavsiyesinde bulundu. “Sayıları azalıyor.” Bir arıcı çağırmayı önerdi.
Bu yüzden inatçı arı kolonilerini toplayan gönüllü bir arıcı grubu olan sürü grubunu denedik. Ne yazık ki, birlik temelde yalnızca açık havadaki arı kovanlarıyla ilgileniyor. Bir temsilci, kapalı alanda becerileri olan bir düzine arıcıyı daha tavsiye etti.
Her biri bana aynı şeyi söyledi: Sorunumuz çok küçüktü.
Bir koloni yeni bir yuva aradığında, seçenekleri bulmak için birkaç yüz “izci” gönderir ve her biri 10 ila 20 olası yeri ziyaret eder. İzci bir yeri beğendiğinde kovana döner ve sallanma dansı yaparak kardeşlerine potansiyel yuvayı bulmak için tam olarak ne kadar uzağa ve hangi yöne gitmeleri gerektiğini söyler. Dans ne kadar güçlü olursa izci o yeri o kadar çok sever. Son olarak binlerce kovan sakini en çok beğendikleri yeri oyluyor.
Görünüşe göre evimizi denetleyen izciler vardı. Bizim için kendi başlarına oldukça rahatsız ediciydiler. Ancak arıcılar muhtemelen bizi sokmayacaklarına dair güvence verdi; Savunacak ne bir kovanları ne de bir kraliçeleri vardı. Birkaç bin arı görürseniz bizi tekrar arayın dediler.
Koloninin bizi seçip seçmeyeceğini bekleyip görmekten başka seçeneğimiz yoktu. Bavulumuzu başka bir gece için yeniden paketledim. Belki de bu ailemin nesli tükenmekte olan bir türün kurtarılmasına yaptığı küçük katkıdır, diye düşündüm.
Keşke o zamanlar şunu bilseydim: bal arılarının kurtarılmasına gerek yok.
Arıların evime geldiği hafta, gazeteci Bryan Walsh, Time dergisinin 2013 tarihli kapak hikayesini revize ederek gelecekte “arısız bir dünya”dan yakındı. Geriye dönüp baktığında makalenin geçerli olmadığını söyledi.
Bay Walsh, Vox'ta yayınlanan yeni bir makalesinde şöyle yazdı: “Bepocalypse korkularının doruğa çıktığı dönemdeki haberler (benim hikayem de dahil) bal arılarının kitlesel yok oluşunu insanların doğasının nasıl dengesiz olduğunun bir sembolü olarak kullandı.” “Ama öyle değil.”
Bu yüzden inatçı arı kolonilerini toplayan gönüllü bir arıcı grubu olan sürü grubunu denedik. Ne yazık ki, birlik temelde yalnızca açık havadaki arı kovanlarıyla ilgileniyor. Bir temsilci, kapalı alanda becerileri olan bir düzine arıcıyı daha tavsiye etti.
Her biri bana aynı şeyi söyledi: Sorunumuz çok küçüktü.
Bir koloni yeni bir yuva aradığında, seçenekleri bulmak için birkaç yüz “izci” gönderir ve her biri 10 ila 20 olası yeri ziyaret eder. İzci bir yeri beğendiğinde kovana döner ve sallanma dansı yaparak kardeşlerine potansiyel yuvayı bulmak için tam olarak ne kadar uzağa ve hangi yöne gitmeleri gerektiğini söyler. Dans ne kadar güçlü olursa izci o yeri o kadar çok sever. Son olarak binlerce kovan sakini en çok beğendikleri yeri oyluyor.
Görünüşe göre evimizi denetleyen izciler vardı. Bizim için kendi başlarına oldukça rahatsız ediciydiler. Ancak arıcılar muhtemelen bizi sokmayacaklarına dair güvence verdi; Savunacak ne bir kovanları ne de bir kraliçeleri vardı. Birkaç bin arı görürseniz bizi tekrar arayın dediler.
Koloninin bizi seçip seçmeyeceğini bekleyip görmekten başka seçeneğimiz yoktu. Bavulumuzu başka bir gece için yeniden paketledim. Belki de bu ailemin nesli tükenmekte olan bir türün kurtarılmasına yaptığı küçük katkıdır, diye düşündüm.
Keşke o zamanlar şunu bilseydim: bal arılarının kurtarılmasına gerek yok.
Arıların evime geldiği hafta, gazeteci Bryan Walsh, Time dergisinin 2013 tarihli kapak hikayesini revize ederek gelecekte “arısız bir dünya”dan yakındı. Geriye dönüp baktığında makalenin geçerli olmadığını söyledi.
Bay Walsh, Vox'ta yayınlanan yeni bir makalesinde şöyle yazdı: “Bepocalypse korkularının doruğa çıktığı dönemdeki haberler (benim hikayem de dahil) bal arılarının kitlesel yok oluşunu insanların doğasının nasıl dengesiz olduğunun bir sembolü olarak kullandı.” “Ama öyle değil.”